Hans Treichler, schoolkrant, gegevens ontbreken.
.
Hoe de drakenboom ontstond
.
Op een ver eiland, omspoeld door de branding van de grote zee, rezen zwarte toppen op naar de hemel. Godvruchtige mensen bewoonden het eiland. — Van tijd tot tijd borrelde en kookte het in het binnenste van de bergen. De bergkoepels scheurden open en vuur en rook slingerden eruit te voorschijn. Stenen en aarde wervelden door de lucht. Een gloeiende massa rolde de hellingen af. Dan vluchtten de mensen hun hutten uit om hun leven te redden. ‘De demonen zijn weer aan het werk,’ fluisterden ze en baden tot de storm voorbij was.
Op een nacht gebeurde het dat de hoogste van de bergen met een verschrikkelijke kracht zijn vurige massa’s uitspuwde. Er golfde een vreemd geruis door de lucht dat tienvoudig van de bergen weergalmde. Grote vrees greep de mensen aan. Ze wierpen zich op de aarde neer en hieven smekend hun armen ten hemel. Toen ontwaarden ze in de luchten boven zich een draak met slangachtige vleugels, die snuivend over hen heen daverde. Door het geraas van de elementen klonk een dreigende stem: ‘Ik ben hier de heerser! Mijn vuur zal u tot de hemel verheffen als gij mij volgt. Zo niet, dan zal het u en uw eiland tot slakken verbranden.’ Daarmee verdween het monster in de muil van de rokende berg. Als verlamd staarden de mensen omhoog, tot eindelijk hun tongen loskwamen: ‘Laten we hem volgen, anders zal hij ons vernietigen!’ ‘Maar beloofde hij ons niet de hemel?’ Ze waren het onderling niet eens en begonnen te twisten.
Toen nam de oudste en meest wijze onder hen het woord: ‘Hij is een vijand van de hemel, we mogen niet voor hem buigen!’ — ‘Maar wat moeten we doen?’, zo vroegen de mensen in hun nood. Toen antwoordde de wijze: ‘Ik zal mij in de eenzaamheid terugtrekken en mij aan de hemel toevertrouwen. Wacht tot ik terugkom.’
Diezelfde nacht liep hij het verlaten strand op en neer, waar de zee zich oneindig ver voor hem uitstrekte. De hemel vol sterren welfde als een koepel over hem heen als een sterrenmantel die hem beschermend omhulde. De wijze knielde neer, en zijn ziel verhief zich tot de hemelse machten. ‘De draak uit de vuurbergen is over ons gekomen. Hij wil tweedracht zaaien en ons eiland in vuur verstikken.’ Zo sprak hij en luisterde in de fonkelende nacht. Toen weerklonk er uit de sterrenhoogten een stem: ‘Eens heb ik zelf in de hemel met de draak gevochten en hem ter aarde doen neerstorten. Nu wil ik voor u mijn zwaard ten tweeden male heffen. Blijft trouw aan uzelf en aan de hemel!’ In de ochtendschemering aanschouwde de oude man een heldere straal aan het firmament, die de vorm van een bliksemend zwaard aannam. In zijn glans welfde zich een vleugelpaar dat hemel en zee omspande. Rust vervulde de ziel van de wijze: hij wist dat de aartsengel Michaël zich aan hem had geopenbaard.
Toen de zon hoog aan de hemel stond kwam hij de kring van de achtergeblevenen binnen en verkondigde hun het woord van Michaël.
De volgende dag in alle vroegte barstten alle bergen nogmaals met onheilspellende kracht uit. Het hele eiland beefde en de zee kwam razend in beroering. Als een vuurstorm daverde de draak door de lucht alsof hij hemel en aarde wilde verbranden. De wijze en zijn schare knielden neer en wachtten de hulp van de engel af.
Toen spleet plots de hemel boven hen vaneen. In gouden licht zagen ze de lichtende gedaante van de heilige Michaël. In zijn rechterhand hield hij zijn zwaard dat in de opgaande zon glansde. Hij hief het wapen en liet het neersuizen op de draak. De vijand kromde zich onder het harde staal en herkende zijn bedwinger. In het laaiende vuur stortte hij op de steenachtige bodem. Nog eenmaal richtte hij zich op, toen verbrandde hij in zijn eigen vlammen. Gloeiende as drong door de gapende barsten omlaag de aarde in. Beschermend hield de aartsengel zijn zwaard over het eiland en zijn bewoners. Rust verbreidde zich — de zee lag als een spiegel. Bevrijd keerden de mensen naar hun bergen terug. Nieuwe levensmoed doorstroomde hun zielen.
Vele jaren gingen voorbij. Sinds het monster door de kracht van Michaël was overwonnen was er geen beroering meer in de bergen. Op de plek echter waar de gloeiende as van de ten val gebrachte draak in de aarde was verzonken groeide een wonderlijk gewas. Elke dag werd het groter en krachtiger, totdat het zich tot een vreemde boom ontvouwde. Voor de verbaasde blik van de mensen braken uit de doorgroefde stam machtig de takken te voorschijn. Als slangen slingerden ze uiteen en omhoog. Een machtige welving vormend, als de rug van een reusachtig dier, breidde het gewas zich uit, alles overschaduwend. Aan de uiteinden van de slangentakken vormden zich in dichte bundels lange, zwaardvormige bladeren. Als de talrijke schubben van een drakenlijf staarden ze omhoog. Ernstig keken de mensen op naar het merkwaardige geheel en gaven het de naam ‘drakenboom’. En toen ze van tijd tot tijd een vreemde hars uit de groeven van de stam zagen stromen, dachten ze aan het bloed van de gedode draak. Daarom noemden ze de boom ook bloedboom. — Als de storm door de machtige welving voer, sloegen de bladeren hard tegen elkaar. En in de stam scheurden de spleten knarsend vaneen. Dan meenden de mensen in de lucht een gesis en geweeklaag te horen, en van schrik vervuld liepen ze hun hutten uit. Vragend keken ze op naar de hemel. Daar verscheen Michaël hun aan het grijze firmament in zijn stralengloed. Bedaard stak hij zijn zwaard uit naar de klagende drakenboom en op slag verstomden de geluiden. De storm ging liggen, en de zon brak door de duisternis. De zielen van de mensen echter ontvingen het kracht schenkende licht van hun engel.
Sinds die tijd komen er op het eiland steeds meer drakenbomen, en ze bereiken een hoge leeftijd. De mensen echter zijn er van gaan houden: ze weten dat Sint- Michaël over hen waakt.
.
Michaël: alle verhalen
Boeken over Michaël en de herfsttijd
Michaël: alle artikelen
Jaarfeesten: alle artikelen
Vrijeschool in beeld: Michaël (bordtekeningen e.d.) jaartafel, (ook herfst)
.
2712
.
VRIJESCHOOL 