.
HET VOGELSCHIETEN
In de noordelijke streken van Duitsland is in kleinere plaatsen het vogelschieten nog een grote gebeurtenis die de gemoederen van jong en oud in beroering brengt en bij iedereen hoge verwachtingen wekt. Als kind heb ik van het vogelschieten van de volwassenen slechts weinig kunnen meemaken. Wel genoten wij van de optocht: voorop het muziekkorps, daarachter het waardige, gekroonde nieuwe
schutterskoningspaar met bloemguirlandes en onderscheidingen beladen, gevolgd door de stoet van schutters. De afsluiting van het geheel werd gevormd door een zwerm luidruchtig enthousiaste kinderen. Zo verdween dit gezelschap na de ereronde door het stadje in het “Schuttershof” of de herberg “De groene krans”.
De kinderen waren reeds weken van tevoren vol grote verwachting en voorvreugde, totdat wij eindelijk in onze zondagse kleren, met kransen in het haar, naar het Schuttershof trokken om aan het kindervogelschieten mee te doen. Alles was kleurig versierd – enkele ijstentjes zorgden voor de nodige afkoeling.
Wij “schoten” met een werphout op een witte duif die op een doelschijf was geschilderd.
Jongens en meisjes wierpen apart, ieder kwam drie keer aan de beurt. Dat was me een opwinding en spanning, totdat alle punten waren geteld en de koning en de koningin werden uitgeroepen!
Mijn grootste wens was als schutterskoningin getooid aan de zijde van de koning de kinderoptocht door ons stadje te mogen aanvoeren, met aan de kop van de stoet de muziekkapel die voor voldoende lawaai zorgde. Maar dit geluk werd mij pas later beschoren, toen de Rendsburger Waldorfschool dit oude Sint-Jansgebruik weer invoerde en tot een deel maakte van ons zomerfeest met afsluitende fakkeloptocht en Sint-Jansvuur.
Als wij bij het Sint-Jansvuur van een laaiend enthousiasme voor een te bereiken ideaal spreken, dan is de volgende noodzakelijke stap: hoe concentreer ik mij op dit doel, opdat het kan worden gerealiseerd.
Dit vinden wij nu in het tweede Sint-Jansgebruik, het vogelschieten.
In een beeld werd dit de mensen aanschouwelijk gemaakt. Men richtte en schoot op de witte duif.
Zij was vanouds het symbool van de Heilige Geest en wij vinden haar op vele oude bijbelse schilderijen terug, o.a. de verkondiging van Christus’ geboorte, de doop van Jezus in de Jordaan, en enkele voorstellingen van Pinksteren (hier komen nog de vurige tongen bij).
.
Elsabe Barfod, schoolkrant vrijeschool Den Haag, datum onbekend
.
St.-Jan: alle artikelen
.
Jaarfeesten: alle artikelen
.
193-183
.
VRIJESCHOOL 